Gallagher Fenwick uniknął tego, co zazwyczaj przeszkadza mi w biografiach (pewnie dlatego nie przeczytałam ich dużo) – przeładowania. Jego książki nie czyta się jak encyklopedii. Dziennikarz łączy fakty, pokazuje związki przyczynowo-skutkowe, pozwala wysnuwać wnioski, nie przekonując nas na siłę do swoich.

Valérie Perrin stworzyła powieść doskonałą. Historia cmentarnej dozorczyni, która odkrywa w sobie prawo do bycia szczęśliwą tuż po największej w życiu stracie, daje nadzieję, jakiej trudno szukać w innych historiach. Kiedy Perrin pisze o bólu, robi to tak, że czytelnika boli. Kiedy pokazuje żal, ten sam żal zalewa nas. Kiedy sygnalizuje nadzieję, czepiamy się jej jak dziecko ręki rodzica.

Uzdrowiskowa miejscowość, potencjalna „Perła regionu” jest miejscem, w którym o odpoczynku Bogart może jedynie pomyśleć, a towarzyszący mu od wielu lat problem daje się we znaki i nie pomaga w codziennym funkcjonowaniu. Jednak – jak to w życiu bywa – nie tylko komisarz ma swoje prywatne problemy, z którymi musi się mierzyć.

„Dziesięć dni” to opowieść o tajemnicach, błędach i przymykaniu oczu. A najbardziej o zemście, bo to ona przewija się przez całą książkę. I o przemocy, którą autorka opisuje we wręcz reporterski sposób, nie pomijając żadnych szczegółów. Przyznaję, że musiałam parę razy przerwać lekturę, by odetchnąć i nabrać dystansu.

Bohaterowie „Ballady o dwóch miastach” poszukują spełnienia. Marzą o czymś więcej niż to, co daje im codzienność. Chcą być kimś, spełniać się, żyć tak, jak zawsze marzyli. To pociągające. Pisarka stawia na jednej szali szarość, konwenanse i tradycje, a na drugiej kolory, nowoczesność i awangardę. Skrajności.